بمناسبت ٧١ سالكى عبدالكريم سروش

بیست و پنجم آذرماه ١٣٩٥
هفتاد و یکمین سالروز تولد آموزگار عشق و معرفت
دكتر عبدالكريم سروش
پدرام باد
#مدرسه_مولانا

چونك شد خاموش آن شاه مَهان
تو گشودی چشم بر روی جهان

او شنید از حق سخن های نهان
زد صلا، ناگفته ها با صد دهان

بس سرود و بس فزود و باز گفت
مثنوی معنوى را دُرّ بسفت

تو شدی شیدای جانِ جان او
هم تو خواندی قصّه ی پنهان او

گِرد بامش مرغ جانت پرزنان
چون کبوتر باز گردد هر زمان

او شکار احمد و تو صید او
خویش قربان می کنی در عید او

تو ثناگوی محمّد بوده ای
رازهای عشق او بگشوده ای

شد غزلواره ی نبوّت خاتمت
بر لَبت در مُلتقای مرحمت

از شکرنوش لبش در قند تو
عهد عشقش بسته در پیوند تو

در شكر غلتيدى و حلوا شدى
عشق را با صد زبان مأوا شدى

سبزپوش آن حقیقت، چون بهار
خاکبوس درگهش، لیل و نهار

شعر تو شرح شب قدر و وصال
موج شعرت بحر را وصف جمال

از لب ساقی گرفتی باده صاف
تا بنوشی فیض عشقش بی گزاف

همچو خورشیدی، بسوزی سایه ها
نقش امّیدی، حقیقت را نوا

تو ببار ای ابر پرباران ما
باغ عشقت باب گلزاران ما

باز گو ای راوی رؤیا و خواب
تا بروید در دَمت لُبّ لُباب

در کرامت پیرو خُلق کریم
چون صبا از محرمان آن حریم

او نبى، مولا ولى، تو در خطاب
رهروى، وَالله اَعلم بالصَّواب!

ای مبارک آن دَم پرنور پاک
که قدم بگذاشتی بر روی خاک

سال عمرت شد کنون هفتاد و یک
سبز باشد پرثمر، صد باد و یک!