زبان دعا، خالص ترین زبان است. قبلا عرض کرده بودیم که فصل ممیز انسان است. چون انسان، به ناطقیت انسان است. زبان دنیوی مخلوط است و خالص نیست ولی زبان دعا خالص است. خلوص یعنی از قید تعلقات آزاد است و دعای واقعی آنگاه است که انسان، از غیر حق تعالی قطع نظر کند. ببرد همه تعلقات را و به یک سو توجه کند. غیر از حق، در زبانش چیزی نباشد. این خلوص در زبان است در هنگام دعا. البته این زبان، اثر اندیشه است
- دسته بندی
- اندیشه و حکمت
وارد شوید یا ثبت نام کنید تا دیدگاه ارسال کنید.
اولین نفری باشید که دیدگاه ارائه می کند