Azadi Tower - برج آزادی

The Azadi Tower, formerly known as the Shahyad Tower, is a monument located in Azadi Square in Tehran, Iran. It is one of the landmarks of Tehran, marking the west entrance to the city, and is part of the Azadi Cultural Complex, which also includes a museum underground.

The tower is about 45 metres (148 ft) tall and is completely clad in cut marble. It was commissioned by Mohammad Reza Pahlavi, the last Shah of Iran, to mark the 2,500th year of the foundation of the Imperial State of Iran.

After winning a competition, architect Hossein Amanat was tasked to design the tower. His ideas were based upon classical and post-classical Iranian architecture, popular influences on art in the 1960s following the White Revolution. Iran's increasing wealth sparked modernization programs and sent the art industry into a renaissance-like period.

The Azadi Museum is located on the basement floor. Inside the floor, there are black austere walls and proportions, and a concrete mesh forms the ceiling. Heavy doors open onto a crypt with subdued lighting issuing from showcases, each containing an object. The museum houses a number of gold and enamel pieces, painted pottery, marble and paintings. Approximately fifty pieces have been selected, each representing a particular period in Iran's history.

Among the earliest items on display were square flagstones, gold sheeting, and terracotta tablets from Susa covered with cuneiform characters. Before the 1979 Revolution, the main display was occupied by a copy of the Cyrus Cylinder, the original being kept at the British Museum. A translation of the cylinder's cuneiform inscription is inscribed in golden letters on the wall of one of the galleries leading to the museum's audio-visual department.

A similar plaque facing the cylinder listed the Twelve Points of the White Revolution. Next, to the Cyrus Cylinder, there was a gold plaque commemorating the original presentation of the museum to Mohammad Reza Pahlavi by the Mayor of Tehran. Potteries, ceramics, varnished porcelains (such as a seventh-century blue and gold dish from Gorgan), an illuminated Quran, and miniatures highlighted milestones in the country's history up to the 19th century, which were represented by two painted panels from Empress and the structure was to represent Farah Pahlavi as in is stated in some ancient texts.



برج آزادی که پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، به نام برج شهیاد شناخته می‌شد، اصلی‌ترین و یکی از نمادهای شهر تهران است و تقریباً در همه جای دنیا ایران را با این نماد می‌شناسند و در سال ۱۳۴۹ خورشیدی، توسط حسین امانت، معمار ایرانی ساخته شد. برج آزادی، به عنوان نماد "ایرانِ مدرن" و برای یادبود جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران در میانه یکی از میدان‌های اصلی غربِ تهران به نام میدان شهیاد و آزادی کنونی طراحی و ساخته شده‌است.
معماری برج، تلفیقی از معماری هخامنشی، معماری ساسانی و معماری اسلامی است. در محوطه زیرین برج، چندین تالار نمایش، نگارخانه، کتابخانه و موزه قرار دارد.
معماری برج آزادی تلفیقی از معماری دوران هخامنشی، ساسانی و دوره اسلامی است. این بنا دربرگیرنده چهار طبقه، چهار آسانسور، دو راه پله و ۲۸۶ پلکان است. در محوطه زیرین برج آزادی چندین سالن نمایش، نگارخانه، کتابخانه، موزه و دیگر فضاهای کاربردی قرار دارد. طول این بنا ۶۳ متر، ارتفاع آن از سطح زمین ۴۵ و ارتفاع از کف موزه ۵ متر است. گفته می‌شود در ساخت برج آزادی چهل و شش هزار قطعه سنگ بریده، پرداخت شده و به کار رفته‌است.
نقش‌های داخلی برج، تلفیقی از سنت و مدرنیسم است به خصوص سقف طبقه دوم. در ورودی برج، هریک از لنگه‌های سنگی درها، حدود ۵/۳ تن وزن دارد. جنس این سنگ‌ها از گرانیت است. برج دو آسانسور دارد که از دیواره‌های برج بالا می‌روند. آسانسور اول دو طبقه را طی می‌کند و به سقف سیمانی می‌رسد سپس از آسانسور دوم استفاده می‌شود. هیچ‌یک از سقف‌ها بسته نیستند و همه آن‌ها به فضای بالاتر راه می‌یابند.


#برج_آزادی
#Azadi_Tower
#میدان_آزادی