آدم های عاشق کسانی هستند که در این جهان یک زیبایی را کشف کرده اند .
#عشق ، چشم زیبایی بین به آنها بخشیده است . مفتون این جمال شده اند .
آدمی که زیبایی را نمی بیند کور است در این عالم .
آدمی که زشتی می بیند کور است در این عالم .
آدمی که قدرت کشف زیبایی ها را ندارد محروم است در این عالم .
عاشقی نه تنها رهاننده است که آموزگار است .
آموزگار ِدیدن و کشف و فهمیدن ِ زیبایی و حُسن در این عالم است .
زیبایی هم در این عالم دو گونه است . یکی حُسن ظاهری ( جسمانی ) که خیلی خوب است اما زایل شدنی است .
یک حُسن هایی داریم برتر از حُسن جسمانی که فراتر از حُسن های فانی می روند . آنجاست که می توانید کمال عاشقی را پیدا کنید .
حال شما نگاه کنید
آدمی که تعلقاتی ندارد ، آدمی که چشم زیبایی بین در او باز شده است ،
آدمی که فراتر از سود و زیان عمل می کند ،
آدمی که دیگران را به عنوان ابزاری برای رسیدن به مقصد خود نمیخواهد ، حتی خدا را به عنوان ابزاری برای روا شدن حاجات خود نمی خواهد ،
آدمی که خوشخوست ،
آدمی که مثل باران به قول مولانا بر پاک و پلید می بارد و می ریزد ،
آدمی که از فَرط ِ عاشقی با خودش در صلح است ، با خودش در جنگ نیست ، با خودش کشمکش نمی کند ،
یک چنین آدمی ، اخلاقی که هیچ فوق اخلاق نیست ؟
یک چنین موجودی خودش گلستان است جهان را گلستان نمی کند ؟
حقیقتا همینطور است . و مفهوم عاشقی همین است . و پیامد عاشقی همین است .
عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید
ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی
دعا می کنم همه ما بتوانیم نقش مقصود را از کارگاه هستی بخوانیم .
@DrSoroush
- دسته بندی
- اندیشه و حکمت
- برچسب
- مدرسه مولانا جلال الدین, دکتر سروش, عبدالکریم سروش