«من» نه تنها میل به جاودانگی دارد بلکه تنها و یگانه نیز هست. انسان در سرّ سویدای خود پیوسته تنهاست. چون تنهاست، غم نهانی و شادی پنهانی خودش را خودش احساس می کند ولی صاحب آن غم می تواند غم خود را به دیگری بگوید در حالی که احساس نکند و این هم دردی ها غالبا زبانی است، در احساس نمی تواند مشترک باشد.
- دسته بندی
- اندیشه و حکمت
وارد شوید یا ثبت نام کنید تا دیدگاه ارسال کنید.
اولین نفری باشید که دیدگاه ارائه می کند